Toen ik koos voor zedenleer wist nog niet hoe ik met mijn gat in de boter was gevallen. Elke les was een beleving. Mijn leerkracht zedenleer liet ons soms spelen in ‘de huisjes’, een zelfgebouwd dorpje, en daar gebeurde steeds van alles. Onrechtvaardigheid, vervuiling, gepest, liegen,… daar moest dan mee omgegaan worden, op gereageerd worden. Daarna bespraken we wat er gebeurd was, of dat beter kon, anders, hoe dat opgelost kon worden. Al spelend leren dus. Een les die niet aanvoelde als een les maar waar je wel enorm veel leerde. Een les waar iedereen welkom was, waar geen taboes waren, waar je kon zijn wie je was.
Joske was de reden dat ik meteen volmondig ja zei op de vacature N.C.Zedenleer. Dat ik misschien ook zo iemand voor de leerlingen kon zijn, probeerde ik graag. Uiteraard is er veel veranderd sinds toen. De manier van lesgeven is anders, de groepen veel groter. Maar toch hoop ik ook een zaadje te planten in hun manier van zijn en hun kijk op de wereld te verbreden.
Levensbeschouwing op school is volgens mij onmisbaar als we een verdraagzame leefbare samenleving willen. De kinderen leren al van jongs af aan omgaan met elkaar op een respectvolle manier. In de les levensbeschouwing bieden we onze leerlingen een veilige plek op school waar ze vrijuit kunnen praten en oefenen in het respectvol formuleren van hun mening naar anderen toe.
De leerkrachten levensbeschouwing wegnemen is als het stuur van een auto wegnemen. Je weet niet welke richting het uitgaat, maar het eindigt vast niet goed als iedereen op zijn eiland slechts één stem te horen krijgt.
De levensbeschouwelijke leerkrachten sturen bij waar nodig. Zorgen dat er steeds met respect met elkaar omgegaan wordt. Leren ook dat het oké is om anders te zijn of te geloven.
We zijn dan ook een levensecht voorbeeld voor de kinderen.