Uit het leven van een leerkracht RKG:
Deze ochtend, 7 januari sta ik op toezicht. Het is nog donker en vrij koud. Ik bedenk dat warme koffie en een dito leraarskamer naar me lonkt. Maar ik heb de opdracht de speelplaats te ‘bewaken’ en dat zal ik met frisse moed doen in dit gloednieuwe jaar. De leerlingen druppelen binnen op de speelplaats. Daar zie ik al 2 jongens uit het derde leerjaar (het zijn bijna elke dinsdag dezelfde twee) op me afkomen. Zonder iets te zeggen slaan ze hun armen om me heen om me alvast een dikke knuffel te geven. We slaan een praatje, ze vertellen me over hun vakantie en weg zijn ze. Daar komen ‘de meisjes’- ook leerlingen die niet bij mij zitten – al aangelopen. Hetzelfde scenario herhaalt zich. Knuffel, praatje, de vraag: ‘Juf, wat gaan we vandaag doen?’
‘Vandaag gaan we sterzingen.’ antwoord ik naar waarheid.
Zo gaat het de volgende 20 minuten. Sommigen vertellen dat het deze kerstvakantie toch niet zo fijn was, anderen vertellen waar ze naartoe gingen, nog anderen komen naar me toe met hun huilende klasgenoot die ze per ongeluk omver gelopen hebben…
Als mijn shift erop zit en ik naar de warme leraarskamer kan wandelen bedenk ik dat ik eerder ‘gewaakt’ heb over en gezorgd heb voor die leerlingen. Ik heb naar hen geluisterd, zij voelen dat ze met hun grote en kleine zorgen bij mij en zeker bij mijn collega’s LBV terechtkunnen. Maar het gevoel is wederzijds, hun knuffels en korte babbeltjes getuigen daarvan. Van sommige knuffelaartjes weet ik ook dat ze een ‘zware rugzak’ meeslepen en ze niet altijd (kunnen) reageren als lieverdjes…dat maakt onze job ook wel best pittig.