Als leerkracht zedenleer haal ik enorm veel voldoening uit mijn werk. Het is een voorrecht om kinderen te zien groeien en bloeien, hun eigen mening te leren vormen en kritisch te leren denken. Of het nu is wanneer ze schitteren op het podium tijdens hun Lentefeest of het Feest van de Vrijzinnige Jeugd, ik zie dagelijks hoe leerlingen zich ontwikkelen tot zelfbewuste, betrokken individuen. Het is mijn passie om hen niet alleen kennis bij te brengen, maar ook om hen te helpen de wereld door een breder en dieper perspectief te begrijpen.
Toch maakt één vraag mij ongerust: wat gebeurt er met deze groei wanneer leerlingen niet langer les krijgen over hun eigen levensbeschouwing?
Op dit moment voelen de kinderen zich binnen de muren van mijn klas veilig om hun gedachten en meningen te delen. Ze leren niet alleen wat hun eigen levensbeschouwing inhoudt, maar onderzoeken ook de vrijzinnige waarden die hun denken en handelen sturen. Ze ontdekken het belang van hun eigen mening en leren deze te formuleren en te verdedigen. Maar wat als mijn leerlingen in een omgeving komen waar er een meerderheid van één levensbeschouwing is? Zullen zij zich dan nog steeds veilig genoeg voelen om hun stem te laten horen, of zal hun identiteit in de schaduw verdwijnen?