Voorheen was ik leerkracht beeldende vorming. En ja, ook dat vak, waarin persoonlijke ontwikkeling centraal stond, is inmiddels beperkt of, om het eufemistisch te zeggen, “aangepast”.
Daarom heb ik me omgeschoold tot leerkracht godsdienst. Ook in dit vak speelt persoonlijke groei een grote rol, een thema waarmee ik veel affiniteit heb en waar ik inmiddels al vele jaren ervaring mee heb, bij leerlingen van 6 tot 80 jaar.
Toch dreigt ook dit vak opnieuw “aangepast” te worden. Blijkt persoonlijke groei of ontwikkeling niet langer van belang? Het delen van persoonlijke verhalen, het losmaken van emoties bij leerlingen, het leren argumenteren of het onderbouwen van een mening – zijn dat geen essentiële vaardigheden meer?
We leven tegenwoordig in een enorm diverse samenleving, en toch wordt er overwogen om ook dit vak aan te passen. Moeten we allemaal in aparte hokjes naast elkaar leven, omdat gevoelens en overtuigingen er blijkbaar niet meer toe doen?
Gaan we onze gevoelens in de toekomst echt verbannen?
En aan al degene die denken dat het vak Godsdienst een oubollig vak is zonder actuele thema’s zou ik willen vragen om een werkboek te openen.